[คืนที่ 1 ] (6,4) คงเพราะฉันเป็นเด็กใหม่ที่ดูเซ่อซ่ากระมัง คุณภัณฑารักษ์ถึงได้เลือกที่จะพาตรวจตราในคืนแรก แทนที่จะปล่อยฉันเดินคนเดียว ถามว่าคนซุ่มซ่ามขี้หลงขี้ลืมอย่างฉัน ทำไมถึงเลือกงานที่ดูอันตรายและมีอัตราการลาออกสูงขนาดนี้ล่ะ? ก็เงินน่ะสิ แต่ที่นี่ก็น่ากลัวแปลกๆจริงๆน่ะนะ

[คืนที่ 2 ] (4,3) คืนนี้คุณภัณฑารักษ์ไว้ใจให้ฉันเดินคนเดียวแล้ว พิพิธภัณฑ์มืดสนิท มีเพียงแสงไฟฉายของฉันที่คอยนำทาง ถ้าฉันจำไม่ผิดคืนนี้ไม่ใช่คืนเดือนมืดแท้ๆทำไมถึงไม่เห็นแสงจันทร์ลอดลงมาเลยล่ะ? เอาเถอะ.. เลิกสงสัยแล้วรีบตรวจตราให้เสร็จดีกว่า

[คืนที่ 3] (2,1) ฉันอุตส่าห์หลงนึกว่าคุณภัณฑารักษ์เป็นคนใจดีแท้ๆ ทำไมวันนี้ฉันถึงโดนขังไว้กันล่ะ!? หรือว่าคุณภัณฑารักษ์ลืมว่าฉันยังอยู่.. บ้าน่า- ฉันว่าฉันก็ไม่ได้ไร้ตัวตนขนาดนั้นนะ

[คืนที่ 4] (5,1) เครื่อง ทำ กา แฟ เสีย สำหรับคนติดกาแฟอย่างฉัน นี่คือฝันร้าย แต่ว่า- ดูจากบรรยากาศของที่นี่แล้ว ถึงฉันจะง่วงขนาดไหนก็คงหลับไม่ลง

[คืนที่ 5] (2,1) อีกแล้ว ฉันโดนคุณภัณฑารักษ์ขังไว้อีกแล้ว เริ่มคิดแล้วล่ะว่าคุณจงใจจริงๆใช่มั้ยคะคุณภัณฑารักษ์ หรือนี่เป็นวิธีทางจิตวิทยาในการฝึกงานหรอ??