ในที่สุดก็ได้เห็นหน้าแก.... เขียนมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกเลยว่าการเขียนให้มันดูโรแมนติกมันยากเหมือนกันนะ แค่ฉากพบกันข้างถนนเนี่ยจะวางจังหวะจะโคนยังไงให้ได้อารมณ์...คือกะอีแค่เคลื่อนไหว 2 แอคชั่นสั้นๆ ล่อไป 2-3 หน้า นั่งวางลำดับช่องอยู่ 1 คืนเต็มๆ งานหยาบเลยพิมันจู ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

แปะแทบทุกหน้าจนคนน่าจะเดาพล็อตได้แล้ว

ไม่คิดว่าจะได้เอาไอ้หมอนี่กลับมาใช้งาน ออริตัวแรกในชีวิต (ก็ 12 ปีที่แล้วได้...) และได้ใช้ชีวิต(?)ในฐานะหุ่นเชิดจริง ๆ เสียที

หลังจากรู้จักธรรมเนียมนี้ที่ใช้ในพิธีแต่งงาน ตูก็อ่านฉากนี้ไม่เหมียนเดิมอีกต่อไป....-/อีลุงอิซากายะแกแอบชงใช่มั้ย ไม่ต้องเอาแม่ห่านมาอ้าง!